"... Non poido dicirche quen es nin quen deberías ser.
Só poido quererte como eres e ser o teu amigo..." J.L. Borges.
...Tanto que compartimos, tanto que nos queda por compartir. Afortunada por atoparte no camiño, por seguirte, porque me sigas. Ditosa polas ilusións conxuntas, polos milleiros de minutos de confidencias, polos momentos de luz e polos intres escuros, pola complicidade, pola evolución parella. Contigo, todo contigo.
... Tanto celebrado, tanto que nos queda por celebrar. Parabéns sinceros para ti, amiga! Que nos una o anhelo por continuar medrando á par. Que cumpras infinitos máis!
( E de novo tiro desta canción sublime. Para ti...)
Hai persoas que posúen o luxo de poder falar de escenarios con naturalidade, e hai escenarios de luxo que dan fulgor natural ás persoas. Mil e unha veces referirei o feitizo de Compostela. Feitizo aínda sendo este frío, como de pedra húmida, e raiolas de sol agochadas que asoman -se acaso e por ventura- entre os muros, as paredes, as rúas estreitas e de aparencia confusa. Sempre teñen un aquel os encontros en Compostela. Os cafés de mañá, os xantares, as tertulias entre lusco e fusco, as ceas de moitos, as algueiradas baixo a lúa chea, as confidencias, os sorrisos, os anhelos, ata as bágoas... todo ese compendio de pequenas grandes cousas compartidas nun vis a vis, deixan un resabor diferente baixo o seu eterno cheiro a lar. Nese resabor, e noutras moitas minucias radica o seu poder engaiolante. É Compostela a única cidade que me semella abeiradoiro. Abeiradoiro e escenario de compañas. Compañas de sempre, compañas renovadas que se indagan para ser quen de dilucidar se paga a pena acompañar, compañas lonxanas e imaxinarias que ansias acompañar...
http://www.youtube.com/watch?v=UMXiD34wPTU Esta versión xoia de "Astronauta Lírico"-orixinal de Vitor Ramil-, para todas as miñas compañas destes días en Santiago. ( Foto: decembro 2010, soportais da Quintana)
A mentira, a cobardía emocional, a incoherencia, a falta de lealtade, a inxustiza... Todas elas concibidas como vilezas baixo o meu criterio, resultan tremendamente complexas de tolerar. Con cada unha delas se pelexa no día a día, en cada ámbito, no persoal, no que a priori semella alleo... Dependendo do intre, da circunstancia, do ánimo, unhas gañan en importancia sobor das outras.
Dende fai un tempo a inxustiza semella non ter rival. O chan quebra baixo o seu xugo e a impotencia incendia o estómago para queimar sen conceder tregua.
Borges lémbrame que quedan os xustos, que con eles, cos seus sinxelos e anónimos acenos sobrevivir aínda pode ser factible.
"Un hombre que cultiva un jardín, como quería Voltaire.
El que agradece que en la tierra haya música.
El que descubre con placer una etimología.
Dos empleados que en un café del Sur juegan un silencioso ajedrez.
El ceramista que premedita un color y una forma.
Un tipógrafo que compone bien esta página, que tal vez no le agrada.
Una mujer y un hombre que leen los tercetos finales de cierto canto.
El que acaricia a un animal dormido.
El que justifica o quiere justificar un mal que le han hecho.
El que agradece que en la tierra haya Stevenson.
El que prefiere que los otros tengan razón.
Esas personas, que se ignoran, están salvando el mundo."
José Luis Borges.
(Foto; tomada en Compostela unha tarde calquera de choiva)
"...Duro? Non. Son fráxil, créame. E é a certeza da miña fraxilidade a que me fai fuxir dos lazos. Se me entrego, se me deixo prender, estou perdido. ... E iso significa que aínda non abdico completamente, que por detrás da renuncia aínda vive a esperanza, así como máis alá das nubes o ceo segue azul..." Parágrafo da novela póstuma "Claraboya" de José Saramago.
Gibreel nace en Bil´in (Palestina) en febreiro de 2005.
Os seus ollos inmensos, profundos e escuros ábrense ó mundo por
primeira vez e ve.
Ve a terra pedregosa e árida que o acolle.
Ve a cámara de vídeo de seu pai Emad, a súa primeira cámara
-verá a segunda, a terceira, a cuarta, a quinta... Sempre gravando, sempre ofrecendo
testemuño.
Ve a reixa que illa ó seu pobo devorando o terreo, os
olivos, a aceituna.
Ve a loita pacífica de cada venres a carón desa reixa; o
sorriso infantil de Daba; o activismo apelando ó corazón de xente auténtica
como Adeeb; o optimismo de Phil “O Elefante” home amable, bo, máxico, grande e
de pel dura; os bailes e cánticos ante
as pequenas vitorias no posto avanzado; a perseverancia, a resistencia pacífica.
Ve o asedio dos seus curmáns de Israel; o exercito israelí; os
cartuchos, os gases lacrimóxenos, as balas israelís; o apresamento e o asasinato
de nenos coma él, a captura de seu pai, de seus tíos, de Adeeb; o lume israelí
que queima o froito da terra de Bil´in; a reixa que caída nos tribunais
permañece en pé físicamente; o oportunismo político mediante o uso maculado dos
símbolos.
Ve a morte de “Elefante” porque “Elefante” é soñador, e seu
pai Emad di que é perigoso soñar.
Ve todo iso porque tamén Emad di que o único xeito de
protexelo é permitirlle velo todo, para que constate a fraxilidade da
existencia, para que se faga home curtido.
Ve, e o principio non entende nada porque é un cativo, mais sendo
aínda un cativo ten que entender, e a medida que lle rachan a infancia entendendo, Emad
asegura que só lle quedará a ira.
Ve. E Emad teme que Gibreel non sexa quen de controlar esa
ira porque “manter os ideais de non violencia non é sinxelo estando rodeado de
morte” porque perder a xente que amas “desencadena tanta ira que os sentimentos
da xente estouran e un está preparado para morrer pola persoa perdida” porque non sabe
se con todo o que ven os ollos de Gibreel, este será quen de soportar o fervor
da sangue.
Porén...
Emad continua gravando porque “as feridas que se esquencen
nunca se sanan” porque é o seu destino gravar aínda que as experiencias ardan
na cabeza, mestura de dor e gozo, medo e esperanza.
E Gibreel non deixa de ver,
porque ten ollos ávidos, porque ten un futuro incerto por diante, onde “a ocupación te
colle desprevido”, onde non está permitido pechar os ollos e... soñar.
( Sempre tiven curiosidade por tratar entender o conflicto palestino-israelí. Emad Burn colabora nesa tarefa. Esta é unha interpretación como outra da historia de Gibreel despois do visionado de "5 Cámaras Rotas". Deixo o enlace deste imprescindible.)
"Fóra dos brazos dun amor... salveime de morrer na cruz..." di Bukowski. Fóra dos brazos dun amor, engado eu, aprendín a ser libre por fin, a medrar por fin, a voltar á miña esencia por fin. E como di tamén Bukowski, un morre moitas veces creendo e esperando, esperando nun cuarto, esperando a chamada, a carta, un golpe, un sinal... voltándose salvaxe por dentro. Máis pracenteiro é "...facer o amor na praia en Del Mar, ha habitación 42 e despois de todo sentado na cama, tomando un bo viño, falando e tocando, fumando, escoitando as olas..."e esvaecer. Máis pracenteiro completarse en soidade se cadra, buscarse, atoparse, enfrontarse, deleitarse, chegar a quererse.
Mellor esquencer ese amor que non cumpriu, e que non perdura, como todo amor. Mellor facerse extensible fóra dos brazos dun amor, decidir sen ataduras, voar soa -esporádicamente acompañada- sen máis pretensión...
Mellor "... é escoitar o teu nome susurrado na escuridade" de cando en vez.
Mellor...
(Fotografía: Tomada en Praga. Novembro 2.012. "Evocación".)
Os tempos non semellan propicios para a ensoñación. Con todo, sempre quedan intres para desfrutar das pequenas cousas do día a día, entre elas recrearse cumprindo anhelos con escaseza de pretensión. Con "Malos tempos para a lírica" dou por acadado un deles, gozar da fotografía co gusto adicional de compartilo cunha amiga. Esta foto pertence á serie da nosa última sesión.
" No ollo da miña mente, visualizo un detalle. A vista e a sensación aparecerán nunha impresión. Si me excita, hai unha boa ocasión que fará unha boa fotografía..."
Chegou á miña vida o trinta e un de xaneiro de fai trinta anos. Un manto de neve cubríao todo. Veu ó mundo no cru inverno como refuxio caloroso converténdose en compañeira eterna. Complemento, compensación, equilibrio, sosego, alivio, niño, certeza, honestidade... iso e moito máis, é para min. Que sigas a coleccionar amenceres e vitorias ó meu carón benquerida irmá!
Fin de semana perfecto. Persoas que convidan á utopía. "... Pasan lentos os días e moitas veces estivemos sós. Pero despois hai intres felices para deixarse ser en amizade..." Do poema "Amistad a lo largo" de Jaime Gil de Biedma. Soa: "Sweet disposition"- The Temper Trap.
.JPG)
.jpg)