Gibreel nace en Bil´in (Palestina) en febreiro de 2005.
Os seus ollos inmensos, profundos e escuros ábrense ó mundo por
primeira vez e ve.
Ve a terra pedregosa e árida que o acolle.
Ve a cámara de vídeo de seu pai Emad, a súa primeira cámara
-verá a segunda, a terceira, a cuarta, a quinta... Sempre gravando, sempre ofrecendo
testemuño.
Ve a reixa que illa ó seu pobo devorando o terreo, os
olivos, a aceituna.
Ve a loita pacífica de cada venres a carón desa reixa; o
sorriso infantil de Daba; o activismo apelando ó corazón de xente auténtica
como Adeeb; o optimismo de Phil “O Elefante” home amable, bo, máxico, grande e
de pel dura; os bailes e cánticos ante
as pequenas vitorias no posto avanzado; a perseverancia, a resistencia pacífica.
Ve o asedio dos seus curmáns de Israel; o exercito israelí; os
cartuchos, os gases lacrimóxenos, as balas israelís; o apresamento e o asasinato
de nenos coma él, a captura de seu pai, de seus tíos, de Adeeb; o lume israelí
que queima o froito da terra de Bil´in; a reixa que caída nos tribunais
permañece en pé físicamente; o oportunismo político mediante o uso maculado dos
símbolos.
Ve a morte de “Elefante” porque “Elefante” é soñador, e seu
pai Emad di que é perigoso soñar.
Ve todo iso porque tamén Emad di que o único xeito de
protexelo é permitirlle velo todo, para que constate a fraxilidade da
existencia, para que se faga home curtido.
Ve, e o principio non entende nada porque é un cativo, mais sendo
aínda un cativo ten que entender, e a medida que lle rachan a infancia entendendo, Emad
asegura que só lle quedará a ira.
Ve. E Emad teme que Gibreel non sexa quen de controlar esa
ira porque “manter os ideais de non violencia non é sinxelo estando rodeado de
morte” porque perder a xente que amas “desencadena tanta ira que os sentimentos
da xente estouran e un está preparado para morrer pola persoa perdida” porque non sabe
se con todo o que ven os ollos de Gibreel, este será quen de soportar o fervor
da sangue.
Porén...
Emad continua gravando porque “as feridas que se esquencen
nunca se sanan” porque é o seu destino gravar aínda que as experiencias ardan
na cabeza, mestura de dor e gozo, medo e esperanza.
E Gibreel non deixa de ver,
porque ten ollos ávidos, porque ten un futuro incerto por diante, onde “a ocupación te
colle desprevido”, onde non está permitido pechar os ollos e... soñar.
( Sempre tiven curiosidade por tratar entender o conflicto palestino-israelí. Emad Burn colabora nesa tarefa. Esta é unha interpretación como outra da historia de Gibreel despois do visionado de "5 Cámaras Rotas". Deixo o enlace deste imprescindible.)
