Fóra dos brazos dun amor, engado eu, aprendín a ser libre por fin, a medrar por fin, a voltar á miña esencia por fin.
E como di tamén Bukowski, un morre moitas veces creendo e esperando, esperando nun cuarto, esperando a chamada, a carta, un golpe, un sinal... voltándose salvaxe por dentro. Máis pracenteiro é "...facer o amor na praia en Del Mar, ha habitación 42 e despois de todo sentado na cama, tomando un bo viño, falando e tocando, fumando, escoitando as olas..." e esvaecer. Máis pracenteiro completarse en soidade se cadra, buscarse, atoparse, enfrontarse, deleitarse, chegar a quererse.
Mellor esquencer ese amor que non cumpriu, e que non perdura, como todo amor. Mellor facerse extensible fóra dos brazos dun amor, decidir sen ataduras, voar soa -esporádicamente acompañada- sen máis pretensión...
Mellor "... é escoitar o teu nome susurrado na escuridade" de cando en vez.
Mellor...
(Fotografía: Tomada en Praga. Novembro 2.012. "Evocación".)
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Ruxe ti tamén...