domingo, 24 de febrero de 2013

Os ollos de Gibreel ("5 Cámaras Rotas")



Gibreel nace en Bil´in (Palestina) en febreiro de 2005.
Os seus ollos inmensos, profundos e escuros ábrense ó mundo por primeira vez e ve.

Ve a terra pedregosa e árida que o acolle.

Ve a cámara de vídeo de seu pai Emad, a súa primeira cámara -verá a segunda, a terceira, a cuarta, a quinta... Sempre gravando, sempre ofrecendo testemuño.

Ve a reixa que illa ó seu pobo devorando o terreo, os olivos, a aceituna.

Ve a loita pacífica de cada venres a carón desa reixa; o sorriso infantil de Daba; o activismo apelando ó corazón de xente auténtica como Adeeb; o optimismo de Phil “O Elefante” home amable, bo, máxico, grande e de pel dura;  os bailes e cánticos ante as pequenas vitorias no posto avanzado; a perseverancia, a resistencia pacífica.

Ve o asedio dos seus curmáns de Israel; o exercito israelí; os cartuchos, os gases lacrimóxenos, as balas israelís; o apresamento e o asasinato de nenos coma él, a captura de seu pai, de seus tíos, de Adeeb; o lume israelí que queima o froito da terra de Bil´in; a reixa que caída nos tribunais permañece en pé físicamente; o oportunismo político mediante o uso maculado dos símbolos.

Ve a morte de “Elefante” porque “Elefante” é soñador, e seu pai Emad di que é perigoso soñar.

Ve todo iso porque tamén Emad di que o único xeito de protexelo é permitirlle velo todo, para que constate a fraxilidade da existencia, para que se faga home curtido.

Ve, e o principio non entende nada porque é un cativo, mais sendo aínda un cativo ten que entender, e a medida que lle rachan a infancia entendendo, Emad asegura que só lle quedará a ira.

Ve. E Emad teme que Gibreel non sexa quen de controlar esa ira porque “manter os ideais de non violencia non é sinxelo estando rodeado de morte” porque perder a xente que amas “desencadena tanta ira que os sentimentos da xente estouran e un está preparado para morrer pola persoa perdida” porque non sabe se con todo o que ven os ollos de Gibreel, este será quen de soportar o fervor da sangue.

Porén... 
Emad continua  gravando porque “as feridas que se esquencen nunca se sanan” porque é o seu destino gravar aínda que as experiencias ardan na cabeza, mestura de dor e gozo, medo e esperanza. 
E Gibreel non deixa de ver, porque ten ollos ávidos, porque ten un futuro incerto por diante, onde “a ocupación te colle desprevido”, onde non está permitido pechar os ollos e... soñar. 

( Sempre tiven curiosidade por tratar entender o conflicto palestino-israelí. Emad Burn colabora nesa tarefa. Esta é unha interpretación como outra da historia de Gibreel despois do visionado de "5 Cámaras Rotas". Deixo o enlace deste imprescindible.) 


lunes, 18 de febrero de 2013

Agua sexual- Pablo Neruda.



"Rodando a goterones solos,
a gotas como dientes,
a espesos goterones de mermelada y sangre,
rodando a goterones,
cae el agua,
como una espada en gotas,
como un desgarrador río de vidrio,
cae mordiendo,
golpeando el eje de la simetría, pegando en las costuras del
alma,
rompiendo cosas abandonadas, empapando lo oscuro.

Solamente es un soplo, más húmedo que el llanto,
un líquido, un sudor, un aceite sin nombre,
un movimiento agudo,
haciéndose, espesándose,
cae el agua,
a goterones lentos,
hacia su mar, hacia su seco océano,
hacia su ola sin agua.

Veo el verano extenso, y un estertor saliendo de un granero,
bodegas, cigarras,
poblaciones, estímulos,
habitaciones, niñas
durmiendo con las manos en el corazón,
soñando con bandidos, con incendios,
veo barcos,
veo árboles de médula
erizados como gatos rabiosos,
veo sangre, puñales y medias de mujer,
y pelos de hombre,
veo camas, veo corredores donde grita una virgen,
veo frazadas y órganos y hoteles.

Veo los sueños sigilosos,
admito los postreros días,
y también los orígenes, y también los recuerdos,
como un párpado atrozmente levantado a la fuerza
estoy mirando.

Y entonces hay este sonido:
un ruido rojo de huesos,
un pegarse de carne,
y piernas amarillas como espigas juntándose.
Yo escucho entre el disparo de los besos,
escucho, sacudido entre respiraciones y sollozos.

Estoy mirando, oyendo,
con la mitad del alma en el mar y la mitad del alma
en la tierra,
y con las dos mitades del alma miro al mundo.

y aunque cierre los ojos y me cubra el corazón enteramente,
veo caer un agua sorda,
a goterones sordos.
Es como un huracán de gelatina,
como una catarata de espermas y medusas.
Veo correr un arco iris turbio.
Veo pasar sus aguas a través de los huesos."

(Fotografía: Froito do xogo auga e frores. Tomada fai anos nunha tarde-noite calquera de inverno.)

jueves, 14 de febrero de 2013

Fóra dos brazos dun amor... mellor.

"Fóra dos brazos dun amor... salveime de morrer na cruz..." di Bukowski.
Fóra dos brazos dun amor, engado eu, aprendín a ser libre por fin, a medrar por fin, a voltar á miña esencia por fin. 
E como di tamén Bukowski, un morre moitas veces creendo e esperando, esperando nun cuarto, esperando a chamada, a carta, un golpe, un sinal... voltándose salvaxe por dentro. Máis pracenteiro é "...facer o amor na praia en Del Mar, ha habitación 42 e despois de todo sentado na cama, tomando un bo viño, falando e tocando, fumando, escoitando as olas..." e esvaecer.   Máis pracenteiro completarse en soidade se cadra, buscarse, atoparse, enfrontarse, deleitarse, chegar a quererse. 
Mellor esquencer ese amor que non cumpriu, e que non perdura, como todo amor. Mellor facerse extensible fóra dos brazos dun amor,   decidir sen ataduras, voar soa -esporádicamente acompañada- sen máis pretensión... 
Mellor "... é escoitar o teu nome susurrado na escuridade" de cando en vez.
Mellor...

(Fotografía: Tomada en Praga. Novembro 2.012. "Evocación".) 

lunes, 4 de febrero de 2013

"Malos tempos para a lírica"

Os tempos non semellan propicios  para a ensoñación. Con todo, sempre quedan intres para desfrutar das pequenas cousas do día a día, entre elas recrearse cumprindo  anhelos con escaseza de pretensión.  Con "Malos tempos para a lírica" dou por acadado  un deles, gozar  da fotografía co gusto adicional de compartilo cunha amiga. Esta foto pertence á serie da nosa última sesión.

" No ollo da miña mente, visualizo un detalle. A vista e a sensación aparecerán nunha impresión. Si me excita, hai unha boa ocasión que fará unha boa fotografía..."
Ansel Adams