lunes, 8 de abril de 2013

Os xustos

A mentira, a cobardía emocional, a incoherencia, a falta de lealtade, a inxustiza... Todas elas concibidas como vilezas baixo o meu criterio, resultan tremendamente complexas de tolerar. Con cada unha delas se pelexa no día a día, en cada ámbito,  no persoal, no que a priori semella alleo... Dependendo do intre, da circunstancia, do ánimo, unhas gañan en importancia sobor das outras. 

Dende fai un tempo a inxustiza  semella non ter rival. O chan quebra baixo o seu xugo e a impotencia incendia o estómago para queimar sen conceder tregua.
Borges lémbrame que quedan os xustos, que con eles, cos seus sinxelos e anónimos acenos sobrevivir aínda pode ser factible.

"Un hombre que cultiva un jardín, como quería Voltaire.
El que agradece que en la tierra haya música.
El que descubre con placer una etimología.
Dos empleados que en un café del Sur juegan un silencioso ajedrez.
El ceramista que premedita un color y una forma.
Un tipógrafo que compone bien esta página, que tal vez  no le agrada.
Una mujer y un hombre que leen los tercetos finales de cierto canto.
El que acaricia a un animal dormido.
El que justifica o quiere justificar un  mal que le han  hecho.
El que agradece que en la tierra haya Stevenson.
El que prefiere que los otros tengan razón.
Esas personas, que se ignoran, están salvando el mundo."
José Luis Borges.

(Foto; tomada en Compostela unha tarde calquera de choiva)